CEVAP: Allah yardımcınız olsun.

Bir kere her şey bitti, helak oldu gibi bakmanız sizin yanlışınızdır. Neden kıyamet koptu gibi bakıyorsunuz? Neden babası sabır yerine vurmayı tercih ediyor? Neden imtihanı bu şekilde bile bile kaybediyorsunuz?

Böyle bakmayın çocuğa. Şöyle düşünün:

Bu çocuk -maazallah- mesela kanser olsaydı onu sokağa mı atacaktınız? Elbette hayır. Bilakis normalden daha fazla ilgilenecektiniz. Değil mi? Şimdi de öyle yapın. Normalden daha fazla şefkat gösterin. O tür çocuklar dayakla ve tehditle düzelmez; daha kötü olur. Sevginin ve şefkatin gücü dayaktan daha büyüktür. Bugün olmazsa beş sene sonra olur ama er veya geç çocuğunuz düzelir. Siz babası ve annesi olarak o zaman çok üzülürsünüz. Eğitebildik-eğitemedik diye karıştırıp durmayın geçmişi. Şimdi ne yapıyorsunuz, ne yapmalısınız ona bakın. Nerede sizin sabrınız? Hep namaz kılarak mı sevap kazanacaktınız? Sabırla sevap kazanmak yok mu? Peygamberler de böyle çocuklar gördüler, ne yaptılar? Evden mi kovdular çocuklarını?

Allah size çok güzel bir sevap kaynağı vermiş, siz o çocuğa sabrederek sevap kazanacaksınız. Elbette kolay değil. On iki yaşında bir çocuğu şeytana teslim etme anlamına gelecek yanlışlar yapmayın. Çok pişman olursunuz bir zaman sonra.

Bir psikologla görüşün ve nasıl hareket edeceğiniz konusunda destek alın. Sonra da bu imtihanı vurup kırmadan kazanmak için ne gerekiyorsa onu yapın.
Ve sakın bu konuyu eşinizle aranızda tartışma meselesi yapmayasınız. şeytana ummadığı kadar destek vermiş olursunuz. O da sizi kemirir ve yuvanızı bitirir. Haberiniz olsun.

Sizin için dua ederim. Rabbim size sabır indirsin, yavrunuzu da muhafaza buyursun. Âmin.

Selamünaleyküm.