SORU: Hocam ben 11 yaşımdayken babamı kaybettim, 20 yaşında da annemi kaybetti. Dolayısıyla eksik bir hayat yaşıyorum her yönden; sevgi, şefkat, her insanın ihtiyacı olan muhabbet duyguları… Benim akrabalarımda bu konuda hiç hassas değiller! Onlar benim yanımda mutlu aile tabloları çizerken, bunu neden başka bir zamana ertelemediklerini düşünüyorum ve bana nispet yaptıklarını hissediyorum! Gerçekten çok üzücü bunlar, ( mesela kuzenim annesini benim yanımda öpüyor ama durduk yere canım annem falan diyor ) ben mi çok hassasım acaba? Bide annemi kaybedeli 2 yıl olacak, babamın ölümünden sonra her şeyim olan annemi de kaybetmek, bende böyle bir hassasiyete mi yol açtı? Akrabalarıma karşı muhabbet, sevgi besleyemiyorum ben. Bir de annemin ölümünden 5 ay sonra dayım, içkili davullu düğün yaptı ve de bütün teyzelerim, anneannem oynadı. Bunu da içimden atamıyorum, acı sadece bizim acımızmış ama annem onlara karsı oldukça sevgisini gösteren biriydi. Bana bir yol gösterirseniz sevinirim. Allah’a emanet olun Allah razı olsun.
 CEVAP:  Selamünaleyküm.
Siz de görüyorsunuz ki, herkes kendisi için yaşıyor. İnsanları yok sayarak yaşamaya bakın. Sadece göreviniz olan işleri yapın insanlardan beklenti içinde olmayın. Herkesin dünyası kendine ait, maalesef böyle. Siz kendinize bakın. İmanınızı koruyun, ibadetlerinizi yapın. Allah size sabırlar versin.