SORU: Ben küçükken anne-babama çok saygısızlık yapardım. Ama bunları bilmeden yapardım, özellikle ergenlik dönemimde. Buna karşılık, babam öğüt verirdi ama annem, ‘bu yaptıklarının hepsini sen de çekeceksin’ diyerek geleceğe ümitsiz bakmama neden olmuştu. Bu sözler sürekli tekrarlana tekrarlana öyle bir hal aldı ki nasıl olsa artık istesem de mutlu bir yuva kuramayacağım diye ümitsizliğe kapılmıştım.

O ümitsizlik hala devam ediyor. Kur’an’da, ‘anne babaya uf bile demeyin’ buyurulurken ben anneme de babama da bağırdım, onları gerçekten üzdüm. Artık 18 yaşındayım. Anneme de babama da saygılı davranmaya çalışıyorum ama hala az olsa da tartışmalarımız oluyor. Tartışmadan sonra -ben haklı olsam bile- içim içimi yiyor, “yanlış yaptım, bunları onlara söylememem lazımdı” diyorum kendi kendime. Kendimi lanetlenmiş bir insan gibi hissediyorum. Bundan sonra ne yaparsam yapayım bu hatam düzelmez gibi geliyor, onlar beni affetseler bile ben, Allah katında büyük bir suç işlediğimi düşünüyorum. Allah’ın çok merhametli olduğunu iyi biliyorum. Ama bu günahtan da bir kefaret ödemeden kurtulamayacağım diye düşünüyorum. Bu düşünce doğrultusunda da hep mutsuz olacağım sonucuna varıyorum. Yanlış düşünüyorum, biliyorum ama yanlışımı düzeltemiyorum. Bana ne önerirsiniz hocam?
CEVAP: 

1- Kesinlikle o yaptıklarınızın pişmanlığını hissediyorsanız tövbe edin. Çok defalar tövbe edin.
2- Asla tekrarını yapmayın. Sinirlendi, vesaire olmasın.
3- Onlara özürler beyan edin. Ellerini ayaklarını öpün. Kovarlarsa tekrar öpün. Tekrar yalvarın, tekrar öpün. Yumuşayıncaya kadar.
4- Yeni aşırılıklar yapmıyorsanız ve onlar sizi bağışladı ise bir sorun yok. Önemli olan, onların sizinle ilgili son kanaatleridir. Şeytan sizi, iyi bir iş yapıyormuş gibi oyalamasın. Hemen yuva kurma planları yapın, çekinmeyin.